4.1

Przechadzaliśmy się powoli przez park, wymienialiśmy się swoimi pierwszymi wrażeniami na temat szkoły, kolegów, koleżanek, nauczycielek. Jak się okazało żadnemu z nas nowa szkoła nie spodobała się, aż tak, jak się spodziewaliśmy czytając i słysząc opinie o niej. Co prawda, przyznaliśmy, że nauczycielek jeszcze za dobrze nie poznaliśmy, aczkolwiek niektóre nie zrobiły na nas specjalnego wrażenia.
Dochodziła już szesnasta, kiedy siedzieliśmy razem na ławce nad stawem i nadal zagadani. Spojrzałam się na wodę, małe kaczki pływały na jej powierzchni. Wydawały się obserwować nas i co jakiś czas wyszczególniać odkrywcze spostrzeżenia. Pływały w kółko, od brzegu do miejsca z pięknymi nenufarami, wysoki pałkami i do drewnianego mostku.
 - Roksana, muszę się zbierać. Nie mówiłem nic w domu, że będę później, a czas nam strasznie szybko zleciał – zmienił nagle temat Rafał.
 - Nie szkodzi, masz rację.
         Jak tylko wstałam Ideał na powrót złapał moją rękę. Nie chciałam, aby to spotkanie się już zakończyło, ale sama też nic powiedziałam rodzicom, że idę gdzieś po szkole.
         Mój dom był bardzo blisko parku, więc nie minęło pięć minut, kiedy znaleźliśmy się przy nim. Nie wiedziałam w jaki sposób mam się pożegnać. Powiedzieć „do jutra” i ucałować w policzek? Przytulić? A może zwykłe „cześć” i odwrócenie się do drzwi by wystarczyło? Patrzyłam się w te szmaragdowe oczy, a one wpatrywały się we mnie. Widać było, że miał ten sam problem, co ja.
 - Do jutra śliczna – pożegnał się z przytuleniem i buziakiem w policzek Rafał. Szybko odwzajemniłam uścisk i pocałunek.
- Pa, przystojniaku – zdążyłam posłać flirciarski uśmiech do Ideału, który jeszcze zobaczył.
         Otworzyłam drzwi do domu machając kluczami na smyczce. Chciałam szybko przemknąć na górę schodami i cieszyć się całym dniem w pokoju, ale moja mama zawołała mnie z kuchni.